Kiedyś jeden z moich uczniów spytał, czy mi się nie nudzi w kółko czytać te same lektury. Wtedy mnie to pytanie zdziwiło, ale z roku na rok coraz mocniej odczuwam znużenie. I pół biedy, kiedy po raz enty muszę omawiać teksty, które są metaforyczne, wielopłaszczyznowe typu "Mały Książę" czy "Pan Tadeusz", ale gdy docieram do tematów Młodzież polska wobec rusyfikacji czy też Charakterystyka Rudego, Alka i Zośki, mam ochotę strzelić sobie w łeb. Tym bardziej, jak sobie uświadomię, że przecież moi uczniowie czytają te książki po raz pierwszy i omówienie z nimi pewnych zagadnień jest konieczne. I jeszcze te egzaminy. Co zrobić, żeby nie umrzeć z nudów na własnych lekcjach? No właśnie.