Kiedy w piątek odpowiadałam koleżankom z pracy na pytanie, co robię w weekend, z politowaniem kiwały głowami i przekazywały mi wyrazy współczucia. Konferencja? W weekend? Niektórym nie mogło wręcz pomieścić się w głowie, że ktoś w ogóle bierze w czymś takim udział. Przecież trzeba na to poświęcić swój wolny czas!
1130 kilometrów, 3 dni, niepoliczone godziny rozmów i doświadczania człowieka - to bilans mojego wyjazdu do Radowa Małego. Na początku września spotkali się tam Ambasadorzy #WiosnyEdukacji z całej Polski - wyjątkowi nauczyciele, którzy powiedzieli systemowi dość.
EduScrum to metoda projektowa, w której odpowiedzialność za proces leży po stronie uczniów. Wymyślają oni, jak zrealizują cele, planują, wyznaczają sobie zadania, monitorują postęp pracy. Są głównymi aktorami, podczas gdy nauczyciel usuwa się w cień.
Polska edukacja to jeden wielki quasi-eksperyment przeprowadzany przez średnio inteligentną małpę. Nasz człekokształtny najczęściej bierze szkołę w swoją łapkę i przekręca ją do góry nogami, z zaciekawieniem obserwując, jak obiekt usiłuje wyjść z chaosu i wrócić do względnej równowagi.
Każdy człowiek potrzebuje nowych doświadczeń. Bez nich myślimy schematycznie i podążamy utartymi ścieżkami, nawet jeśli cały świat ruszył już nową autostradą. Powtarzając z roku na rok te same treści, jesteśmy narażeni na pułapki myślowe oraz rutynę, o wypaleniu zawodowym nie wspominając.
Kiedy wchodzę do szkoły i widzę równo ustawione rzędy ławek, mam wrażenie, że cofnęłam się w czasie, a edukacja jest jakimś jurasic parkiem, ekosystemem istniejącym w oderwaniu od rzeczywistości. Podobne wrażenie wynoszę ze szkoleń, z lektury oficjalnych dokumentów czy wreszcie obserwując działania decydentów od dyrektorów po ministra edukacji narodowej. Wszyscy zachowujemy się, jakby szkolnictwo było planetą zawieszoną w próżni, która jest samowystarczalna i rządzi się innymi prawami niż cały otaczający ją wszechświat. Nie dostrzegamy, że edukacją kieruje ta sama teoria fizyczna, która pozwala nam badać kosmos – teoria złożoności.
Młody chłopak przesuwał lupę po jej zniszczonym ciele. Miała spękaną skórę i mnóstwo zmarszczek. Naturalne kolory dawno wyblakły pokryte pudrem kurzu. Była stara. Napis na odwrocie głosił, że mogła pamiętać wiele. Gdyby ojciec się dowiedział, że leży teraz przed jego synem, wpadłby w szał.
Założyłam tę stronę, aby pisać o edukacji, o dobrych praktykach, o pomysłach, które mogą kogoś zainspirować. Chciałam skupić się na "pracy u podstaw", w klasie szkolnej, bo tylko ta praca ma znaczenie. To tu rodzą się relacje, pasje i talenty. To tu człowiek przygotowuje się do swojej życiowej ścieżki. Nie w MENie czy kuratorium, nie dzięki stertom przepisów i nieustającym kontrolom, nie dzięki kretyńskim reformom i egzaminom. To, jaki będzie świat, zależy od nauczyciela, który pomimo ograniczeń, każdego dnia dba o rozwój innych ludzi. Od człowieka, który potrafi lawirować między pomysłami kolejnych decydentów tak, aby pokazać swoim uczniom różnorodność świata i wielość wyborów.
W końcu się zdecydowałam dołączyć do Microsoft Edukator Centre i wejść w programy edukacyjne... Przekonały mnie bardzo ciekawe i praktyczne szkolenia, które znalazłam na stronie oraz nowe dla mnie narzędzia odkryte podczas zdalnej edukacji.
Wg badań każdego dnia podejmujemy ok. 70 decyzji. Są one nieodłączną częścią życia, podstawową aktywnością świadczącą o naszej podmiotowości. Każde rozstrzygnięcie jest wyrazem wolnej woli człowieka, wyrazem jego niepowtarzalności i indywidualności. Możliwość podjęcia decyzji sprawia, że czujemy się wolni, pobudza motywację, zwiększa poczucie własnej wartości. Tymczasem polski system edukacji odbiera nam decyzyjność na każdym kroku, niezależnie od tego, na którym piętrze piramidy szkolnego feudalizmu się znajdujemy.